Przetłumaczyłem wszystkie słowa, ale nadal nie rozumiem!

Odpowiedź na ten mail jest bardzo prosta. Twój znajomy nie rozumiał tekstu, nawet pomimo przetłumaczenia wszystkich słów dlatego, że oprócz leksyki jest jeszcze gramatyka. Rozumiał pojedyncze słowa, ale nie wiedział, jakie pełnią funkcje w zdaniu.

Aktualnie uczę się hiszpańskiego Twoją metodą, też z "Harrym Potterem" i mi również zdarzają się podobne sytuacje, bo "Harry.." jest na poziomie sporo wyższym niż mój, ale nie zrażam się. Kiedy tylko mam problem ze zrozumieniem sensu zdania, przeszukuję internet, żeby sprawdzić czy nie zawiera jakiegoś idiomu, sprawdzam też o co chodzi w konstrukcjach gramatycznych, które zostały w nim użyte i prawdę mówiąc takie zdania są dla mnie chyba najcenniejsze, bo uczę się przy nich najwięcej nowych rzeczy. Ważne, żeby się nie poddawać, nie stawiać na ilość tylko na jakość - wg mnie czasem lepiej przerobić nawet kilka zdań w ciągu dnia, jeśli dzięki nim poznamy np. nowy czas, niż wiele stron po łebkach, byle tylko przerobić jak najwięcej. Oczywiście może to być demotywujące i idealna sytuacja to taka, kiedy czytanie idzie nam w miarę szybko i czerpiemy z niego przyjemność, mi też daje to dużego kopa, ale jeśli czasami się "zatnę" i muszę nad czymś dłużej pomyśleć, to nie zniechęcam się :) W końcu nauka języka, zwłaszcza dla przyjemności, to nie wyścig :)
Pozdrawiam :)

Witaj David!
Myślę, że spotkałem wiele takich zdań, ale nie pamiętam. Jedno przychodzi mi na myśl: "how did you come by it". Chyba znaczy to "skąd to masz", ale nie jestem tego pewien... może od Ciebie się dowiem?
pozdrawiam serdecznie
Kazimierz

Czy kiedykolwiek spotkałeś zdanie, którego nie zrozumiałeś mimo tego, że znałeś wszystkie słowa? Napisz komentarz!

Oczywiście, że tak. Ale wtedy przewaznie był problem z idiomami jak np.: get message.

Prawie skończyłem czytać Harrego Pottera. Muszę powiedzieć, że metoda jest fajna, ale popełniłem jeden powazny błąd: nie robiłem od początku fiszek. Jednak pod koniec serii to już nie był problem, bo mogłem się uczyć słówek z kontekstu.

Ktoś sprawdzał ci post? Jeśli, nie to bardzo poprawiłeś swój polski.:)

Pozdrawiam
Kamil

Davidzie, prosta odpowiedź na Twoje pytanie brzmi "Nie, nie zdarzyło mi się", ale to dlatego, że jestem świadomy, że jeśli nie rozumiem zdania, to znaczy, że tak naprawdę nie rozumiem słów składających się na nie.
Po pierwsze, słowa są wieloznaczne. Jak to śpiewają w "Stairway to Heaven" "'cause you know sometimes words have two meanings". Jeśli znalazłem w słowniku (jakieś) znaczenie słowa, a to znaczenie nijak nie pasuje do zdania, to znaczy, że nie znalazłem w słowniku WŁAŚCIWEGO znaczenia. Może słownik jest kiepski? A może to znaczenie innego słowa w tym samym zdaniu musi być inne?
Jeśli ktoś weźmie słowo "koza" w znaczeniu "rogate zwierzę domowe dające mleko", a w tekście chodzi o znaczenie przenośne "młoda osoba, zwłaszcza płci żeńskiej, o zadziornym charakterze" - to tego drugiego znaczenia jeszcze się można czasem domyślić. Ale jeśli zobaczymy zdanie "Pośrodku pokoju stała koza" i znaczeniem nie ma być żadne z dwóch powyższych tylko "piecyk żelazny opalany drewnem lub węglem, z długą rurą kominową" - albo jeśli w innym zdaniu "koza" ma znaczyć "areszt (np. areszt szkolny - detention)" - np. "został w kozie do 6 wieczorem" - to tego się nie domyślimy, o ile tych znaczeń nie będzie w słowniku.
Słowa mogą być też używane jako "pars pro toto" (część zamiast całości), lub "totum pro parte" (całość zamiast części) - gdy mówimy "ojcowie" nie znaczy, że ktoś ma dwóch (lub więcej) ojców, ale mamy na myśli "ojca i matkę". Gdy mówimy "wytrzyj nogi przed wejściem do szkoły" nie mammy na myśli naprawdę nóg (części ciała), tylko buty, noszone na nogach (franc. essuyez vos chaussures).

Po drugie, słowa mogą mieć tę samą postać graficzną, ale mogą pełnić różną funkcję w zdaniu (tu się kłania gramatyka). Np. polskie słowo "nogi" może być mianownikiem liczby mnogiej lub dopełniaczem liczby pojedynczej. Po angielsku jeszcze gorzej - to samo słowo może pełnić funkcję rzeczownika, przymiotnika i czasownika. Np. jak ktoś wie, że słowo "bike" znaczy "rower", a nie wie (lub gorzej: nie chce przyjąć do wiadomości), że może pełnić tez funkcję przymiotnika (przydawki) i "znaczyć" też "rowerowy" (np. bike frame), a nawet pełnić funkcję czasownika "jeździć na rowerze" ("rowerować") (np. bike to work day). W zasadzie podstawowe znaczenie tych słów jest to samo, tylko inaczej funkcjonują w konkretnym zdaniu. Jak człowiek się uczy chińskiego, to ma z tym 10 razy tyle do czynienia i przestaje się dziwić, zastanawiać, po prostu używa.

Po trzecie, niektóre słowa nie funkcjonują odrębnie a tylko w połączeniu z innymi, a inne mają inne znaczenie oddzielnie, a inne w połączeniu z innymi słowami. Np. słowo "się" które ma znaczenie oddzielne "samego siebie" lub "samemu sobie" (oneself, of oneself, for oneself...), w połączeniu z niektórymi czasownikami traci to znaczenie. O ile to pierwsze znaczenie znajdujemy w czasowniku "myję się" przez kontrast z "myję ciebie", to w czasowniku "boję się" nie znaczy to "I am afraid of myself" ("boję samego siebie a nie ciebie"). Sytuacji, gdzie słowo z "się" i bez "się" znaczy praktycznie to samo, jest wiele, np. pytać i pytać się, por. ang. behave i behave yourself).
W angielskim jest bardzo dużo tzw. phrasal verbs, o dwóch częściach (czasownik właściwy i przyimek) pisanych oddzielnie (np. come in), odpowiadające polskim czasownikom z przedrostkami (gdzie dwie części pisane są razem, np. wejść = we + iść), których znaczenie bardzo często trzeba brać w całości, a nie rozdzielać na części składowe. Jeśli ktoś rozdzieli znaczenie "pull" od znaczenia "over" w zwrocie "pull over!" (polecenie policji: zjedź na pobocze!) i nie zatrzyma się tylko zacznie rozbierać się w czasie jazdy (ściągać, np. swój sweter [= pulower], przez głowę), to ryzykuje w najlepszym wypadku wysoki mandat, w gorszym - areszt, w najgorszym - spowodowanie wypadku i kalectwo lub śmierć. To tak, jakby po polsku chcieć rozdzielać i analizować w częściach słowo "rozkosz" jak "kosz na boki" (według współczesnych znaczeń słów), bo przedrostek "roz-" znaczy "na boki, od środka, od całości" (roz-dzielać, roz-pychać, roz-rywać); albo pytać się "w jaki sposób należy mówić, aby mówić "od środka" ("roz-mawiać")?".

Oczywiście, są jeszcze pewne mniej zrozumiałe a mocniej utrwalone zwroty i idiomy, których analiza wymagałaby znajomości historii języka, etymologii, często sytuacyjnej znajomości genezy ich upowszechnienia się ("złapał trzy sroki w garść", "powiedział kulą w płot"), ale w zasadzie to się sprowadza do trzeciej kategorii. trzeba to wyrażenie znaleźć w słowniku. Weźmy proste angielskie "how come?" które nie znaczy "jak przyszedł / przychodzi / przychodzisz...?" tylko "dlaczego?" (oczywiście, historycznie pochodzi to z "jak [do tego] doszło, [że]?").

Ogólna zasada dla kategorii trzeciej: zanim sprawdzisz części składowe, sprawdź całość składającą się z 2 (3, 4) części, czy przypadkiem nie stanowi specjalnego zwrotu. Jest to proste z phrasal verbs, bo liczba możliwych przyimków jest niewielka i ich pełną listę można opanować w ciągu jednego popołudnia i potem uważać: aha, tu mamy "off" z listy przyimków mogących tworzyć phrasal verbs, sprawdźmy najpierw, czy stojący obok czasownik "let" nie tworzy razem z nim nowej jakości, a dopiero potem - po wykluczeniu tej możliwości - bierzmy pod uwagę znaczenia części składowych.
Z idiomami jest gorzej, bo nie ma ustalonej listy elementów mogących tworzyć idiomy, a idiomów w każdym języku jest sporo (choć angielski akurat należy do światowej czołówki w tej dziedzinie, razem z chińskim).

@Kamil

Wydaje mi się, że zwrot "get message" nie jest idiomem. Podstawowe znaczenie "get" to "dostać, uzyskać, otrzymać" - w każdym ze znanych mi języków zwrot "otrzymać wiadomość" wygląda właśnie tak.

@David

Co znaczy adnotacja "(niezweryfikowany)" pojawiająca się przy moim imieniu i przy imionach innych osób dających tu odpowiedź?

Pozdrawiam
Maciek

Davidzie, a oto mój obszerniejszy komentarz do samej metody uczenia się przez czytanie książek.

[Wpis lub wiadomość została odrzucona przez filtr przeciwspamowy]

Davidzie, spróbuję podzielić na części

cz. 1. Oto mój obszerniejszy komentarz do samej metody uczenia się przez czytanie książek.

Tą metodą można się uczyć każdego języka obcego zapisanego pismem fonetycznym, jak masz do niego minimalne podstawy. Minimalne podstawy, to znaczy że jeśli znasz (nawet nie do końca dobrze) język podobny, pokrewny, to metodą skojarzeń możesz zrozumieć tekst, domyślić się znaczenia słów i form gramatycznych itp. Warunkiem jest, że musisz jakoś móc przeczytać tekst, wymówić go. Jeśli "wymowa" w myślach nie działa - odczytaj głośno, nawet jeśli nie jesteś pewnie poprawnej wymowy - w ten sposób działasz na dwa zmysły na raz - wzrok i słuch. To naprawdę pomaga!

Tekst musi być dla Ciebie jakoś wymawialny, inaczej to ciąg obrazków. Jeśli nie znasz pisma ormiańskiego, nawet jeśli znasz sporo słów i zdań ormiańskich, to w ten sposób ormiańskiego się nie nauczysz. Czyli ta metoda nie działa w taki sam sposób w odniesieniu do języka chińskiego i japońskiego, gdzie jak nie znasz jakiegoś ideogramu, to go po prostu nie znasz i już - bo nie znasz ani wymowy, ani znaczenia, i nic ci nie pomoże - jest to obrazek tak długo, jak długo znaku nie poznasz (możesz się domyślać znaczenia z kontekstu, ale raczej nie domyślisz się wymowy - musisz zajrzeć do słownika; możesz zacząć tę metodę stosować dopiero wtedy, jak już chiński czy japoński znasz naprawdę dość dobrze - jak nie znasz ok. 2500-3000 znaków i wielu "idiomatycznych" połączeń dwuznakowych, nie dających się "etymologizować" - nawet nie masz co zaczynać, utkniesz w słownikach jak nic! Chińczycy też noszą przy sobie słowniki lub elektroniczne translatory, nikt nie zna więcej, jak kilkanaście tysięcy znaków, średnio ludzie znają ok 6.500, a jest ich wg niektórych szacunków do 60.000, a przynajmniej 20.000 spotyka się w literaturze. Bardzo dobre słowniki chińsko-zachodnie mają do 17.000 znaków, te gorsze do 10.000; chińsko-chińskie widziałem do 44.000 znaków. Wiele z tych pozostałych znaków to są warianty graficzne znaków, które znasz, ale jak napotykasz coś nieznanego, to nie wiesz, czy to wariant (historyczny, regionalny) znanego ci ideogramu, czy nowym, nieznanym, o specyficznym znaczeniu. Без словаря не разберёшь (不用詞典不會念得懂。 Without a dictionary you cannot know).

Ale dla języków indoeuropejskich - to metoda świetna, pod warunkiem, że koncentrujesz się właśnie na tym języku. Albo że że znasz coś pokrewnego.

cz. 2
Ja w ten sposób "uczyłem się" szwedzkiego (nigdy nie uczyłem się szwedzkiego jako szwedzkiego, ani razu nawet nie przeczytałem zasad gramatyki szwedzkiej, ale wcześniej uczyłem się norweskiego, więc poprzez norweski - poprzez analogie itp. rozumiem szwedzki); przeczytałem ze zrozumieniem 4 książki po szwedzku: będąc w Szwecji przez 5 dni w 2001 r. - znaleziony na dworcu któryś komiks z serii "Farbror Joakim van Anka" (czyli "Wujek Sknerus McKwacz" albo "Uncle Scrooge McDuck"; http://sv.wikipedia.org/wiki/Lista_%C3%B6ver_Disneyfigurers_namn_p%C3%A5...) - wbrew pozorom czytanie komiksu wcale nie jest łatwiejsze od czytania powieści, bo na ogół jest to język bardzo potoczny, używa się tam słów slangowych, jakich nie ma w słownikach, zdania często są niedokończone lub są to równoważniki zdań zamiast zdań pełnych itp. - ale będąc na miejscu miałem pod ręką "komentatorów" / "interpretatorów" (którzy tylko dziwili się, że wybrałem taką nieambitną literaturę - dostałem "w nagrodę" dla zachęty inną książkę; w 2003 (bądąc w Polsce) przeczytałem te otrzymane "Vägvisare i gränsland: en liten bok om Oppmanna och Vånga socknar" ("Drogowskazy na pograniczu: mała książka o gminach Oppmanna i Vånga" dosłownie "Way-show'ers in border-land: a small book on Oppmanna and Vånga parishes) https://biblioteket.stockholm.se/titel/521358 i http://www.bokrecension.se/9197253375 - dzięki pięknym ilustracjom postanowiłem ją przeczytać pomimo braku słownika i native-speakerów - interpretatorów i nie żałuję wysiłku - jest to piękna książka, która zainspirowała mnie do zajęcia się kulturą włąsnego, wschodniego pogranicza Polski, czego rezultatem jest inna książka, zob. http://naszbug.ovh.org/ ; w 2007-8 przeczytałem "Dödens trädgård" (Ogród śmierci, dosł. Death's tree-garden; tom 17 sagi Margit Sandemo "Saga o Ludziach Lodu" (Sagan om Isfolket), http://pl.wikipedia.org/wiki/Saga_o_Ludziach_Lodu, ulubiony tom z 49-tomowej serii; po polsku czytałem je jakieś 10 lat wcześniej); i w ubiegłym roku "Fem personer du möter i himlen" Micha Alboma (ale tym razem miałem angielski oryginał "The Five people you meet in heaven" pod reką). Z tych wcześniejszych lektur nawet załapałem sporo słów i zwrotów, co do których jestem pewien, że nie są norweskie, tylko szwedzkie. Chociaż pewnie moja wymowa tekstu szwedzkiego jest mocno norweska, to gdy byłem parę razy w Szwecji, świetnie mnie rozumiano i ja też ich rozumiałem, i nawet kilka razy usłyszałem komplement, że świetnie mówię po szwedzku, a gdy wyjaśniałem, że w zasadzie to ja mówię po norwesku używając tylko czasem specyficznych szwedzkich słów, zaprzeczano temu, twierdząc, że to bez znaczenia.

Tak samo "uczyłem się" portugalskiego (bez systematycznego wykładu gramatyki portugalskiej, jedynie na podstawie krótkiego opisu z Wikipedii i ze wspaniałej witryny Omniglot.org oraz poprzez analogie z wcześniej poznanym hiszpańskim), i przeczytałem już dwie powieści po portugalsku - jeden kryminał przełożony z angielskiego ("Morte nas ruínas" autorstwa Ruth Rendell - że to jest przekład, dowiedziałem się z notki bibliograficznej w książce w połowie czytania; wersji angielskiej, ani żadnej innojęzycznej, nigdy nie widziałem na oczy; teraz stwierdzam, http://pequenoquiproquo.blogspot.tw/2012/05/morte-nas-ruinas.html, że oryginalny tytuł był "No More Dying Then") oraz oryginalnie napisaną przez brazylijskiego pisarza Paulo Coelho "Veronika decide morrer" (parę lat wcześniej czytałem ją po polsku, "Weronika postanawia umrzeć", ale gdy czytałem po portugalsku to stwierdziłem, że już nie pamiętam żadnych szczegółów - nawet zapomniałem, jak się powieść kończyła - pomieszały mi się jej elementy z inna powieścią Coelho: "Demon i panna Prym"). Jeszcze nie byłem w Portugalii ani Brazylii, by sprawdzić, jak z moim rozumieniem ze słuchu i mówieniem. Pewnie zanim tam dotrę, zdążę wszystko zapomnieć ;) Ale z nauką języków jest tak, że rzeczy zapomniane bardzo szybko są odzyskiwane z pamięci w środowisku naturalnym użytkowników tego języka.

Nie twierdzę, że było to łatwe, czytało się czasem półtorej-dwie strony na dzień, czasem tylko pół strony, wiele zdań czytałem po dwa razy, niektóre zdania trzeba było przeczytać powoli 4 razy, w tym ze dwa razy na głos, żeby je zrozumieć, ale w końcu odsetek zdań i słów niezrozumiałych pozostał poniżej 1 procenta tekstu (aha, zapomniałem dodać, że nie mam żadnego słownika portugalskiego, ani szwedzkiego - ani rumuńskiego, itd. - włoski, o czym niżej - mam, ale z niego korzystałem może 10 razy). Niestety, nie byłem tak systematyczny, jak David, nie wypisywałem niezrozumiałych słówek, gdybym to robił, już miałbym własne słowniczki. A tak nabyta wiedza ulatnia się z powodu braku dalszej praktyki. Dlatego zwrot "uczyłem się" brałem w cudzysłów.

cz. 3
W ten sposób "uczyłem się" też włoskiego (byłem w życiu na dwóch lekcjach języka włoskiego, za to kilkanaście razy we Włoszech) i rumuńskiego (bez jakichkolwiek podstaw gramatycznych, poza Wikipedią i Omniglot.org), ale żadnej książki jeszcze nie przeczytałem do końca (nie jest to oczywiście warunek niezbędny do nauczenia się czegoś). Znając łacinę i francuski - oraz esperanto (bardzo przydatne!) - nie miałem problemów z językami romańskimi. Znając polski i rosyjski - ze słowiańskimi (utknąłem przy słoweńskim, ale mówionym, nie miałem naprawdę nigdy w ręku książki po słoweńsku). Znając angielski, holenderski i norweski - z germańskimi. W ten sposób czytałem po ukraińsku, czesku, chorwacku, nowonorwesku (nynorsk), sardyńsku.
Znając sanskryt - mogłem czytać i rozumieć 50% w hindi, marathi, po bengalsku, gudżaracku, pendżabsku - te trzy ostatnie języki wymagają opanowania dodatkowego pisma - ale pismo to jest pokrewne dewanagari, coś tak jak XIX-wieczne niemieckie pismo gotyckie w odniesieniu do pisma łacińskiego - ale w tych ostatnich językach czytałem tylko gazety podczas pobytu w Indiach. I choć nie mogę powiedzieć, żebym we wszystkich z tych języków osiągnął poziom taki, żebym był w stanie mówić, to przynajmniej w każdym z nich osiągnąłem dość wysoki poziom rozumienia tekstu przynajmniej pisanego (niekiedy także słyszanego, co sprawdzałem na miejscu).

Próbując w analogiczny sposób czytać po węgiersku (mając średnie pojęcie o gramatyce węgierskiej i znając ten język na poziomie "survival" oraz znając podstawowe modlitwy katolickie używane w czasie mszy św. ("Kto modli się w obcym języku, modli się dwa razy"), nie byłem jednak w stanie bez słownika przebrnąć przez pierwszy rozdział. Nawet ze słownikiem to był za duży wysiłek, bo brakowało mi motywacji.

Ktoś może spytać, skąd wiem, że rozumiałem dobrze to, co czytałem? Dobre pytanie - nie zawsze wiedziałem, czy dobrze rozumiem. Czasem sprawdzałem w native-speakerami, częściej polegałem na własnej intuicji. Jeśli zdanie (przemyślane) sensownie wpisuje się w całość narracji - to prawdopodobieństwo jest bardzo duże, że je zrozumiałem dobrze. Dlatego nigdy w życiu nie wziąłbym do tego celu "Ulissesa" Joyce'a. To jest powieść z założenia pozbawiona takiego waloru, tam nic się nie musi układać w sensowną całość, nie tylko w skali strony, ale nawet rozdziału, może w skali całej książki - ale choć będąc jeszcze w liceum w połowie lat 1970., kupiłem "Ulissesa" tylko dlatego, że go sobie "wychodziłem": przez blisko rok codziennie wracając ze szkoły zachodziłem do księgarni i pytałem, czy już jest "Ulisses" (był od dawna w zapowiedziach; nie wiem, czy ktokolwiek tutaj pamięta takie czasy, kiedy książka była towarem "spod lady"), to przez następne blisko 40 lat nie przeczytałem go w całości, ani po polsku, ani po angielsku (podchodziłem kilkakrotnie). Musiałbym być na katordze, albo w więzieniu, bez niczego innego, żeby się do tego zmusić. Tego typu książki odradzam każdemu, bo to są demotywatory.

Książki w "dziwnych" i "rzadkich" językach na ogół można tanio kupić w antykwariatach - ponieważ przez długi czas nikt się nimi nie interesuje, są przeceniane. Żadna z książek kupionych w ten sposób nie kosztowała mnie więcej niż 10 złotych, a niektóre kupowałem po 1-2 zł sztuka (np. w Kanadzie po pół dolara za tom, na Tajwanie za 15 TWD, nawet na Allegro można tanio kupić paczki z książkami w kilku językach - tak kupiłem "Morte nas ru). Pewnie można dzisiaj takie książki ściągnąć za darmo z internetu, ale ja wole wersję papierową, kieszonkową, do czytania w metrze i w autobusie (często na stojąco), w stołówce (przy obiedzie) czy w toalecie (bez szczegółów), dlatego rozumiecie już, że nie mogę tam jeszcze mieć ze sobą słownika, notesu do pisania i czegoś jeszcze.

Pierwszy raz spróbowałem czegoś takiego pracując w Norwegii w 1987 r. - w wolnych chwilach czytałem "Fraternité de la Rose" ("Bractwo róży") Davida Morrella po francusku. Dwa lata później, będąc we Francji, przeczytałem drugi tom trylogii, "Genootschap van de steen" ("Bractwo kamienia") po holendersku. Tom trzeci przeczytałem po polsku ("Bractwo nocy i mgły") jakieś 7 lat później i potem, gdy we Włoszech na lotnisku wpadł mi w ręce po angielsku tom tegoż autora pt. "The League of Night and Fog", dopiero po przeczytaniu kilkunastu stron w samolocie zorientowałem się, że ja to już czytałem, i byłem zdziwiony, że po angielsku trzy tomy mają różne części początkowe tytułu ("The Brotherhood of the Rose", "The Fraternity of the Stone", "The League of Night and Fog"), podczas gdy przekłady sugerowały jeden wzorzec tytułu.

Teraz, będąc na Tajwanie, gdy się zmęczę chińszczyzną, dla rozrywki próbuję się zmęczyć czymś innym: za namową jednej ze studentek przeczytałem (dość szybko) po rosyjsku "Хаджи-Мурат" ("Hadżi Murat") Lwa Tołstoja (rosyjski znam dość dobrze, trzeba było go tylko odkurzyć - nie znaczy to, że nie trafiłem w tekście na nieznajome mi słowa, i to niekoniecznie tatarskie, awarskie, czeczeńskie czy azerskie, jakich w tej powieści jest sporo, dla lokalnego kolorytu. Także jak czytam w językach, które bardzo dobrze lub dobrze znam, po angielsku, francusku, esperancku, holendersku - ba, nawet po polsku - trafiają się słowa nieznane). Obecnie czytam w taki sposób "Dienstags bei Morrie" Mitcha Alboma ("Tuesdays with Morrie") - nie mam ani angielskiego oryginału, ani żadnego przekładu, słownika niemieckiego też nie, a niemieckiego uczyłem się poprzez a) regularny kurs holenderskiego na uczelni (1977-1980), b) podróże autostopem przez Niemcy do Holandii, Belgii i z powrotem (1979-1981, 1985-1988), za każdym razem 2-3 dni w jedną stronę, c) kontakty z niemiecką literaturą fachową (np. do pracy magisterskiej 1981 i później do innych opracowań) oraz z Niemcami podczas licznych konferencji i projektów (konferencje i projekty na ogół toczą się po angielsku, ale Niemcy w przerwach mówią po niemiecku, także niektórzy wygłaszają swe odczyty po niemiecku (są tłumaczone symultanicznie lub konsekutywnie - który wariant lepszy dla nauki, to dyskusyjne); d) rok nauki - ale tylko na grupie konwersacyjnej, średnio zaawansowanej - w 2002 r. A więc ciągle jestem bez systematycznego kursu gramatyki. O, przepraszam - przypomniałem sobie, że mieszkając w akademiku w 1978 roku pomagałem koledze z pokoju, który miał poprawkę z niemieckiego, nauczyć się gramatyki - odpytywałem go, mając podręcznik w ręku, np. z odmiany czasowników, próbowaliśmy wspólnie zrozumieć pewne zagadnienia, żeby on (nie ja) je zapamiętał itp. - pewnie coś z tego też zostało. Ale mam zamiar podołać wyzwaniu i książkę przeczytać, bo jest ciekawa. A więc systematyczna znajomość języka nie jest niezbędna, ale motywacja tak - ważne, żeby książka była (dla Ciebie) ciekawa.

Dobrą metodą jest czytanie obcojęzycznych stron w Wikipedii (w języku, którego się uczymy) i porównywanie ich ze stronami w innym języku (który znamy). Nie zawsze jest to skuteczne (strony mogą mieć inną treść), ale nikt nie obiecywał nam łatwego życia.

O dobrych słownikach polsko-polskich oinline, zob. mój komentarz do https://en.bibliobird.com/embed-reader/l/www.linguatrek.com/blog/2010/11...

Pozdrawiam wszystkich

Znam ten ból, aczkolwiek tyczy się to w moim przypadku głównie idiomów których praktycznie nie znam. Myślę, że to chyba zależy od samego obycia z językiem i wyczucia, co autor chciał przekazać. Wszystkim, którzy walczą, czytając książki w obcym języku życzę powodzenia :D

Już po przeczytaniu tytułu wpisu pomyślałam sobie: "Skąd ja to znam..." ;-)
W moim przypadku jest jednak o tyle dobrze, że podczas czytania książki w języku angielskim, natrafiłam na takie zdania może dwa razy. I tu się zaczyna problem: formę gramatyczną znam, słowa też są dla mnie jasne, ale w połączeniu to wszystko nie ma większego sensu... cóż, oby takich sytuacji było w przyszłości jak najmniej. Życzę tego sobie i wszystkim uczącym się języków obcych :-)

Mam pytanie odnośnie oglądania filmów po angielsku. Konkretnie chodzi o kolejność. Co według Ciebie jest lepsze:

1. Najpierw wybrać z napisów (listy dialogowej) słowa których nie znam, nauczyć się ich i potem obejrzeć film?
Czy...
2. Obejrzeć film, wypisać nowe słówka, nauczyć się ich, i jeszcze raz obejrzeć film.

Pozdrawiam serdecznie z Polski. :)

No cóż, też od czasu do czasu mam taki problem, znam wszystkie słowa w zdaniu, ale nie rozumiem o czym chodzi, co autor chciał powiedzieć. To wszystko przychodzi z doświadczeniem.