Pokonaj swój lęk przed mówieniem w obcym języku (bez wychodzenia z domu)!

Jest jeszcze jedna sprawa. Byłem w stanach z osobami które miały problem ze względu na nazwijmy to "luki w słownictwie". I o tyle o ile gramatycznie super to bały się rozmawiać na zasadzie, że się nie dogadamy bo nie znam wszystkich słów. A rozwiązanie tego jest banalne. Jak nie wiesz jak jest krzesło, to powiedz to na czym się siedzi co ma 4 nogi. I pomogło. Każdy rozmówca sam podpowiada wtedy wyraz i sytuacja się rozładowuje. Tak więc bez paniki.
Pozdrawiam

Dla mnie największą motywacją, która pomaga mi przezwyciężyć lęk (a może i nawet wstyd) przed mówieniem w obcym języku
jest chęć/pragnienie porozumienia się z osobą, z którą chcę rozmawiać.

Zdaję sobie sprawę, iż brzmi to banalnie i jest to oczywiste.
Lecz właśnie chęć nawiązania kontaktu jest dla mnie "siłą", która pomaga mi
w przełamywaniu lęku/wstydu i odezwaniu się w czyimś ojczystym języku.

Z własnego doświadczenia wiem, że nawet jeśli będzie to kilka obcojęzycznych słów wypowiedzianych do naszego rozmówcy, to on/ona tym bardziej doceni naszą chęć porozumienia się, a wówczas zmieni się sam klimat rozmowy na bardziej swobodny i komfortowy.

Od pewnego czasu mam też przyjemność trenować przełamywanie tego lęku
(w tym wypadku przed mówieniem w języku angielskim), podczas zajęć z Davidem i Carrie, i mówiąc szczerze - dzięki Tym sympatycznym Nauczycielom i prowadzonym przez nich zajęciom idzie mi coraz lepiej :-)

Z doborem opisu to różnie bywa. Ponad ćwierć wieku temu mieliśmy na studiach kolegę z Kenii, rozmowa zeszła na potrawy.
Zaczęło się od salami przetłumaczonego niefortunnie jako "donkey meat" ale szczytem naszych osiągnięć było spytanie go czy jadł kawior czyli "fish eggs" :-D

Ja też miałam problem z wypowiadaniem się w języku angielskim,chociaż z pisaniem w tym języku nie miałam żadnych problemów. Bardzo ciągnęło mnie do osób z zagranicy, tak wylądowałam na Chatroulette gdzie mogłam pisać z obcokrajowcami.Spotkałam tam mojego chłopaka który spowodował że dopiero wtedy się przełamałam i z miesiąca na miesiąc mówiłam co raz lepiej i lepiej. Warto się przełamać i spróbować rozmawiać z obcokrajowcami, skutki mogą być oszołamiające. Polecam :)

Witam,
na podstawie swojego doświadczenia wiem, że rozmowy z Carrie i Davidem są doskonałym sposobem na przełamanie się i zdobycie doświadczenia w rozmowie w języku obcym. Ich cierpliwość, spokój i wyrozumiałość są nieograniczone, dzięki czemu zdobywa się odwagę w mówieniu. Przez to, że spotkania odbywają się systematycznie, można utrzymać motywację do nauki.
Pozdrawiam serdecznie i polecam wszystkim.

to i ja się wypowiem coś na ten temat . co do lęku to ma duże powiązanie z innymi ludźmi . człowiek tak na prawdę nie ma żadnego lęku sam z siebie, tylko inne osoby oraz społeczeństwo mogą w różny sposób oddziaływać na ciebie, powodując stany lękowe znajdujące się w podświadomości i dlatego możemy czuć traumę/strach. Takie stany lękowe mają to do siebie, że się uruchamiają tylko w specyficznych sytuacjach i bardzo szybko mijają

Witaj David :) Na wstępie chciałabym bardzo podziękować Ci za istnienie Twojego bloga i ebooka, i pogratulować Ci poziomu Twojego polskiego, jestem pod wrażeniem :)) Przepraszam za komentarz nie na temat, ale nie wiem czy wracasz do komentarzy ze starych wpisów :) Od około pół roku samodzielnie uczę się hiszpańskiego, mój aktualny poziom pozwala mi na korespondowanie z native speakerami (oczywiście niezbyt skomplikowane:D ) czy oglądanie serialu hiszpańskiego bez napisów (nie rozumiem jeszcze baaaardzo dużo, ale wiele słów i konstrukcji wyłapuję, i zupełnie nie frustruje mnie to czego nie rozumiem, oglądam z przyjemnością:) ). Z gramatyki umiem jeszcze niewiele, znam sporo podstaw, ale to kropla w morzu. Kilka dni temu zaczęłam uczyć się hiszpańskiego Twoją metodą, też z "Harrym Potterem" :) Chciałabym prosić Cię o kilka rad z tym związanych. Na każdej stronie znajduję mnóstwo niezrozumiałych słów i konstrukcji (po kilkadziesiąt na 1 stronę), wpisuję je wszystkie do Anki i przerabiam codziennie, ale nie wiem, jaki powinien być kolejny etap:
- czy np. przeczytać 1 stronę, wypisać z niej słówka, przerobić je w Anki i od razu (np.na drugi dzień) czytać kolejną stronę licząc że słówka te pojawią się w książce kolejny raz,
- czy wracać do poprzedniej strony, czytać ją kilkakrotnie, żeby utrwalić poznane słówka?
- a może np. przeczytać 10 stron i potem wrócić do początku, czytając te 10 stron od nowa, dla utrwalenia?
Nie wiem, jak sobie poradzić z kwestią tych powtórek, bo bardzo spowalniają one naukę (od paru dni jestem wciąż na 2 stronie), a z drugiej strony czuję, że pomagają mi lepiej zapamiętać słówka. Jak Ty robiłeś na początku nauki?
Pozdrawiam serdecznie i z góry bardzo dziękuję za pomoc :)
Natalia

Witam:)

Obecnie uczę się niemieckiego, ale z moim angielskim było tak że po 12 latach nauki czułam wciąż ogromny lęk przed mówieniem.
Aż do pewnego momentu kiedy to siostra rozmawiała z pewnym Marokańczykiem po angielsku przez Skype, a ja przechodziłam przez jej pokój. On siedział z kolegą przed kamerką internetową i kolega bardzo chciał zacząć ze mną rozmawiać. Więc siostra w jednym pokoju, a ja w drugim rozmawiałyśmy z kolegami z Maroko:) Poświęcałam na te spotkania codziennie ok 1 h,czasami nawet po kilka godzin i udało się. Nie mam teraz oporów przed mówieniem się po angielsku:)I było łatwiej bo angielski mojego znajomego z Maroka też nie był na mega wysokim poziomie więc łatwiej było mi go zrozumieć i nie wstydziłam się błędów. To samo mam zamiar zastosować niebawem w nauce niemieckiego:)
Ps. Mój kolega z Maroko kończył germanistykę więc nie muszę szukać daleko;)Pozdrawiam

Dodam tu pare slow od siebie. Z gory przepraszam, ze pisze bez polskich znakow ale przebywam obecnie w Hiszpanii i korzystam z pozyczonego hiszpanskiego komputera bez polskich znakow.
W moim przypadku ucze sie nadal jezyka angielskiego - czlowiek uczy sie cale zycie :-) Moja nauka w normalnych szkolach jezykowych praktycznie od 5 lat stala w miejscu bo co chwile mialem roczna przerwe w nauce przez co mialem powtorke z juz praktycznie przerobionego materialu. W koncu zaczalem spotykac sie ze znajoma, ktora dobrze zna angielski na konwersacje i to pozwolilo mi przelamac tak zwane pierwsze lody. Jednak przelomem dla mnie bylo subskrypcja videobloga youtube o nicku: mordeth13. Jest to Kanadyczyk, ktory nagrywa filmiki jadac na motocyklu po Taiwanie. Prowadzi w tym czasie monolog na przerozne tematy ale jego akcent jest dla mnie bardzo wyrazny i zrozumialy. Druga istotna dla mnie rzecza bylo mowienie do siebie w myslach po angielsku. Chyba kazdy ma w glowie takiego narratora, ktory mowi Tobie w glowie prawie tak jakbys czytal ksiazki ale w czasie terazniejszym. Wpadlem wiec na pomysl aby te zdania co pomysle po polsku za chwile sporobowac zbudowac w myslach po angielsku. Po jakim czasie praktycznie weszlo mi to w nawyk. Kiedy jakiegos zdania nie jestem w stanie sobie zbudowac po angielsku, staram sie przy chwili czasu sprawdzic na google translate lub w slowniku jakie slowa powinienem uzyc. Fakt - nadal robie wiele bledow zwlaszcza gramatycznych ale przestalem sie tym przejmowac bo ludzie mnie raczej bez problemu rozumieja. Zatem skladanie zdan w myslach w obcym jezyku jak dla mnie jest najlepszym sposobem nauki.
pozdrawiam wszystkich i zycze powodzenia w nauce

David'zie a jak poznać, że jesteśmy gotowi aby zacząć mówić?

Wydaje mi się, że problem strachu przed mówieniem wywołany jest głównie przez nieadekwatne metody nauczania języków obcych w szkole. W tradycyjnym modelu stawia się na zasób słownictwa i gramatykę, a kładzie się zbyt mały nacisk na część konwersatoryjną. Innymi słowy kształtuje się bierną znajomość języka, zamiast czynnej.
Ja również odczuwałem lęk przed mówieniem po angielsku, kiedy znalazłem się w Irlandii, mimo iż miałem dosyć duży zasób leksykalny i nieźle znałem zasady gramatyki. Cóż z tego, skoro zamiast po prostu mówić, ja zastanawiałem się, jakiej konstrukcji gramatycznej i jakich słów użyć. Zamiast MOWIĆ, ja się WYPOWIADAŁEM. Moja wiedza świetnie nadawała się do rozwiązywania testów językowych, natomiast nie korespondowała z podstawowymi potrzebami komunikacji.
Jedyną skuteczną metodą pozbycia się tego lęku było w moim przypadku zwiększenie kontaktów z "localsami" w pubie. Im więcej rozmawiasz, tym łatwiej ci to przychodzi.
Po dłuższym czasie naturalnie wykształca się umiejętność myślenia w obcym języku. Zamiast tłumaczyć (poszukiwać odpowiedników polskich słów i wyrażeń w języku obcym) natychmiast rozumie się, co rozmówca ma na myśli i zupełnie naturalnie odpowiada się mu. "Dłuższy czas" trwał u mnie około dwóch lat. Po tym okresie pobytu w Irlandii ze zdumieniem łapałem się na tym, że idąc ulicą myślę cały czas w języku angielskim zupełnie nie używając polskiego.

Zgadzam się z postem mrówkojada powyżej, b.często strach przed mówieniem w obcym języku to konsekwencja tego, że w szkole na lekcjach tego języka prawie nie poświęca się czasu na konwersacje.

Pamiętam, jaka byłam wniebowzięta, gdy po gimnazjum trafiłam do liceum i tam miałam fantastyczną, b.miłą i otwartą nauczycielkę j.niemieckiego, która zachęcała nas do mówienia np. poprzez organizowanie krótkich scenek w parach, które trzeba było odegrać przed grupą. Brzmi może strasznie, ale grupa nie była duża, wszyscy się lubili, a scenki były nibu zwykłe, ale panowała niepisana reguła na wyciśnięcie z tematu jak najbardziej zakręconego i śmiesznego dialogu. Więc były to równocześnie takie swoiste warsztaty twórczego myślenia. ;)

Tak dobrze gadało mi się na tych zajęciach, a pani profesor była tak miła, że zdołała mnie namówić (i to szybko!) na ubieganie się o uczestnictwo w kursie językowym w Niemczech, choć najpierw nie planowałam tego robić. No i jak to bywa, dostałam to miejsce na kursie i razem z koleżanką z klasy pojechałyśmy na 3 tygodnie do Niemiec. Mieszkałam u tamtejszej rodziny i muszę powiedzieć, że choć podczas podróży pociągiem troche miałam obaw, to po spotkaniu się z tymi ludźmi na peronie w Niemczech OD RAZU przeszła mi trema i zaczęłam gadać jak najęta. Myślę, że byłam zbyt zmęczona podróżą i przez to zbyt szczęśliwa z dotarcia do celu, żeby się przejmować wstydem mówienia, no i dobry nastrój wywołany rozmową w pociągu z rówieśnikami też się udzielił. Czyli: jeśli coś odwraca uwagę od lęku, to ten lęk znika!

Ważna sprawa to wg mnie też postawa native speakerów. Gdy byłam w grupie młodych Niemców, którzy się znali i byli taką "paczką", to oni zajmowali się raczej sobą i byłam zbyt onieśmielona, by zagadać do nich sama z siebie. Ale były i inne sytuacje, gdy dopiero co spotkane osoby chciały ze mną rozmawiać i to zupełnie inna sprawa! Kiedy czułam, że ktoś chce mnie słuchać, to mówiłam chyba po niemiecku najlepiej w życiu! :)

Niestety nie zmienia to faktu, że ja sama, kiedy jestem na uczelni w grupie przyjaciół i widzę osoby z wymiany z krajów francuskojęzycznych, to wstydzę się do nich zagadać z obawy, że nie zrozumiem ich słów przez akcent (bo wiem, że mają b.dziwny akcent). To smutne i nie wiem, jak zmienić taką odwrotną sytuację, gdy to ja jestem takim niewdzięcznym native speakerem....

Chyba nie ma osoby, która by nie miała tego lęku przed mówieniem. W moim przypadku również wynikało to z małego zasobu słownictwa, dodatkowo sam stres powodował, że pustka w głowie była coraz większa. Jednak pewnego razu usłyszałem te parę lekcji, o których wspominałem Ci w mailu, David, i też doszedłem do wniosku, że faktycznie nie ma się czego bać, jeśli nie znam/nie pamiętam jakiegoś słowa - to mogę przecież powiedzieć opisowo. Jeśli na przykład nie pamiętam słowa "restauracja" - mogę zapytać o "miejsce, w którym mogę coś zjeść" :) I nawet jeśli coś nam nie wychodzi, to po kilku udanych takich próbach "naokoło" - nabieramy pewności siebie, bo przecież udało się, dogadaliśmy się! :) A o to przecież chodzi, prawda? :)

Podobnie jak Monika - mam swoje doświadczenie na polu języka niemieckiego. W technikum miałem tylko język niemiecki, maturę zdawałem z tego języka. Ciocia (u której mieszkałem) zapisała mnie i kuzynkę na kurs tańca towarzyskiego. Nasze Centrum Tańca robiło regularne wymiany z klubem z Niemiec. Dostaliśmy więc na kilka dni pod opiekę kierowcę autokaru. Bardzo sympatyczny, młody człowiek. Wesoły i otwarty. Oczywiście na początku czułem ogromną presję - w końcu to ja uczyłem się niemieckiego, no i przygotowywałem się do matury. Wszyscy w domu cisnęli więc na mnie, żebym z nim ciągle rozmawiał, tłumaczył, itd. Nie ukrywam, że był to dla mnie wielki stres (zawsze byłem raczej osobą zamkniętą w sobie, małomówną, a tu jeszcze trzeba było rozmawiać w obcym języku). Jednakże jak zaczęliśmy sobie przy kolacji opowiadać dowcipy, rozmowa przebiegała całkiem na luzie, to się rozkręciłem :) Potem już nie było problemu :) Nawet jak nie pamiętałem jakiegoś słowa, to jakoś tak naturalnie wychodziło, że mówiłem opisowo. I nie było żadnego problemu, żeby się zrozumieć :)
I nawet w kwestii języka angielskiego - dzisiaj również miałem takie sytuacje, podczas rozmowy z jednym współpracownikiem z Indonezji.